jueves, 31 de diciembre de 2015

Un año más.

He vivido con el corazón helado, agarrado con fuerza por tus manos. He escapado de ti, de tu invierno para llegar a uno peor, para llegar a una era de glaciación que me ha helado hasta los huesos. He vivido sin aire y con el entorno presionando mis pulmones para no dejarme respirar. He vivido muerto y he renacido de las cenizas. He visto circular el fuego por mis venas hasta el corazón y he sobrevivido a un deshielo. He encontrado aire cuando mi corazón se apagaba y mi cuerpo se rendía. He perdido el apetito, peso y ánimo. He aprendido qué es el desamor y el amor mutuo. He aprendido que no hace falta huir para vivir, pero he tenido que hacerlo para olvidarte. Me he ido para no volver y he vuelto. He hecho daño y he pedido perdón con hechos y no solo con palabras. Me han hecho daño con hechos y palabras y he perdonado.

He conocido tus ojos y he visto llegar la primavera en ellos. He visto crecer las flores entre nuestros cuerpos vestidos y desnudos. He recorrido tus clavículas, tu cuello, tu cuerpo con mis manos. Me he abierto el pecho por ti y te he dejado sobrepasar todas mis barreras.  Te he mostrado mi alma y cama. He recorrido calles contigo de la mano y he recorrido cada una de tus calles. Conozco todas tus esquinas, tus destrozos y tus monumentos. He empezado una obra en tu interior, le llamo futuro juntos, y he empezado una restauración interna en la que tú eres el obrero. He sentido el fuego del dolor y el de tus labios. Me han incendiado de odio y de amor, sobre todo de amor. Me he vuelto dependiente de alguien para poder vivir y he conseguido seguir sin ayuda.

He visto llegar el verano en el calor que me transmiten tus ojos y he visto el mar ondear en ellos y como un niño salte desde mi precipicio directo a tu mar. He amanecido y he visto irse al sol a tu lado. He conocido mi verdadero yo, aquel que había perdido. He visto la luz al final del túnel andando en sentido contrario y he salido de él rompiéndolo. He echado de menos, y de más. He caminado bajo la luna llena, solo y acompañado, y he visto a hombres lobo salir con sus garras a destrozarme.

Se han caído las hojas encima de mí en otoño y he caído yo sobre ellas. He caído y he caído y he caído y he caído y he caído y me he levantado, me he levantado con y sin ayuda. He hecho caer a personas y he decepcionado a muchas otras. Me he decepcionado a mí, una tras otra. He sido un error y he hecho errar a otros. Me he esforzado con todo mi ser y no ha servido de nada. He arriesgado personas para conseguir propósitos y no he conseguido nada. Me he sentido inútil, día tras día, hora tras hora… Y lo he sido. He sonreído a gente que me ha amargado la vida y lo sigue haciendo. He aguantado miradas de asco, de odio y de decepción que he recibido por todos lados, y yo he enviado otras cuantas. Me he ahogado en estrés y en el montón de pelos que he perdido. Me he sentido ignorado y he vivido ignorando mis sentimientos para poder seguir adelante. He pegado paredes y me han pegado en el alma.

He visto volver el frío del invierno entre mis dedos y no he podido huir de él. Mi piel se ha puesto de gallina en cada sentimiento y me la he desgarrado. He visto caer cascadas de tus ojos que me han roto el alma y me han roto el alma hasta que han visto la lluvia en mis ojos. Me han recordado lo poco que valgo mi entorno y mi cabeza. Me han animado a no rendirme muchos otros. He estado al borde del precipicio muchas veces, a punto de dejarlo todo. Algunos me han empujado, otros me han aguantado, pero sigo en el borde. Me han hecho feliz y me han impedido serlo. He visto mentalidades que deberían ser extirpadas y he visto otras que me han enamorado. He conocido las ruinas de Roma a parte de las mías internas. He paseado bajo las luces de Navidad de tu mano y te he besado delante de todos. Me han sacado sonrisas sinceras y he ocultado el dolor detrás de otras no tan sinceras.


Sigo viviendo.

C.

2 comentarios:

  1. Continua així, petit, i no et rendeixis mai. L'infinit es troba al teu pit, es per això que els ignorants ja no creuen en ell, i com no, es perden descubrir-te o millor dit, no saben perdre's per a entendre que es sent al fer-ho i trobar-se amb tu en qualsevol fugida que acabi als teus braços.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Com no, petita, tu segueixes deixant art per allà on passes. Algun dia organitzaré una fugida on els protagonistes serem tu i jo. ¿Endevines la direcció? Exacte, als teus braços, és a dir, a les estrelles.

      Eliminar